BIERBEEK BLUES 'D UP 2009
website

SATURDAY APRIL 04 - CC DE BORRE BIERBEEK

JOANNE SHAWN TAYLOR (UK)
website
my space
video
CD review 'White Sugar'

Joanne Shaw Taylor mag ervoor beginnen. Het was Dave Stewart die haar ontdekte op haar zestiende, ergens in een obscuur clubje waar ze haar muzikale talenten aan de man trachtte te brengen. Hij nam haar mee op tournée in zijn band, een super leerschool voor Joanne.

Ook Thomas Ruf had haar in de gaten, en hij deelde haar in bij de Blues Caravan editie 2009, samen met Erja Lyytinen en Oli Brown. De mannen van Bierbeek Blues ‘D Up namen het zekere voor het onzekere en boekten haar vóór de aftrap van de Caravan, temeer daar er nog geen enkele datum voor België bekend was. Zij hebben haar dan toch kunnen genieten, en wij met hen.

Joanne noemt zelf een resem gitaristen op die haar hebben beïnvloed. Wij horen echter vooral Steve Ray Vaughan doorschemeren in haar manier van gitaarspelen. Ze begint met het up tempo “White Sugar”, het titelnummer van haar laatste CD.

Haar drummer en bassist zijn van het slag dat men meestal terug vindt in de power trio’s en houden het gitaarwerk van Joanne op tempo. Ze kan ons reeds voor het grootste deel van haar show originals opvoeren, en ze mogen er best zijn. Vooral het tragere werk gaat er bij mij in als chilli con carne. “Blackest Day” is zo’n pareltje met een esserviaanse opbouw van het gitaarwerk naar de climax toe. En “Just Another Word” kabbelt voort op een onweerstaanbaar sterke stroom, terwijl “Going Home” geboren lijkt in het grensgebied tussen Texas en Louisiana, vanwege het grote swamp-gehalte. De cover van Don Nix’s “Goin’ Down” op het einde, had voor ons niet gehoeven. Naar eigen zeggen was ze een beetje ziek, en liet daardoor haar stem het af en toe afweten. Daar hebben we niet zoveel van gemerkt, en als dat dan al zo was, kan het volgende keer alleen nog maar beter zijn.

Sean Carney hebben we vorig jaar verschillende keren mogen meemaken, met of zonder King Sax Walker, maar altijd even schitterend, of het nu in een club is of op een festival-podium. Vandaag is zijn beste maat en drummer Eric Blume weer van de partij. Bill Stuve is er echter deze keer niet bij. In de plaats heeft Sean de voortreffelijke Franse contrabassist Abdell ‘B-Bop’ Bouyousfi meegebracht.

We weten al dat Sean’s show niet stuk kan, en dat blijkt ook hier in Bierbeek weer. Hij bouwt de set op. Eerst hij alleen met een klassieke “Traintime”-blues. Dan laat hij de bassist opkomen voor een gezellig onderonsje en tenslotte komt Eric hen vervoegen op drums en is de trein tenslotte op kruissnelheid. Sean Carney legt weer hart en ziel in zijn set. “It’s My Life Baby”, “Why Do You Lie” en de opgewekte “Too Many Cooks” en “Good Time Charlie” klinken al bijna als klassiekers in mijn oren. We fluiten ze al mee.

Abdell biedt prachtig weerwerk aan Sean met zijn uitstekende double bass werk. Het lijkt of hij al altijd in de band heeft gediend. Tenslotte krijgen we het onovertroffen en emotionele “What Can I Say Baby” waarmee Carney elke club en zaal stil krijgt. Ook hier is iedereen mee, en als er al iemand was die hem nog nooit gezien had is die nu ook fan geworden. Zeker weten.

Raphaël Wressnig opent de set met een instrumentaal nummer op zijn Hammond B-3, een bijna bombastische ouverture ter inleiding van de raconteur-blueszanger en gitarist Larry Garner helemaal uit Baton Rouge, Louisiana.

Hij begint met “Honey Hush” van Reed, “…baby you talk too much”, wie het zegt. In deze grotere zaal lijkt hij wat heavier te spelen dan in kleinere venues. Maar vertellen doet hij evenzeer. Ook backstage staat zijn snater niet stil, je hoeft hem geen vragen te stellen, hij gaat ronduit. En zijn epos over the country komt er ook weer uit, on stage, “…back then when I was in the military everybody came from a big city, but in fact most of them where raised in the country, just like I was.”

“Raised in the Country” is ondertussen zowat zijn lijflied geworden. Zijn “Kleptomaniac” en het toepasselijke “Keep On Singing the Blues” zijn pareltjes aan de kroon van de Louisiana blues. Great show, twee uur en een kwart lang. Larry Garner is een bluesman in hart en nieren, hij speelt instinctieve gitaar, zonder daarbij ook maar een halve centimeter te denken aan toonaarden en al dies meer. En zijn muzikanten kunnen dit zeer goed volgen. Fantastic it was !

Wij zijn hier op heel wat moois getracteerd hier in de Borre, op alle gebied. Dit festivalletje schrijft weer geschiedenis. Ik ga me niet laten verleiden om nog eens te zeggen dat de afwezigen weer eens dik ongelijk hadden, maar het is toch zo.
Puik werk van de vzw Bluesbeek. Mannen, merçi en tot de naaste keer.

witteMVS